El hijo favorito de Iaakov era Iosef, su ben z´kunim ("hijo
de la vejez"). Le hizo confeccionar una túnica de seda de muchos colores
como signo de distinción y señorío. Esto despertó los celos de los hermanos de
Iosef, al punto que llegaron a odiarlo y a no poder siquiera hablarle en tono
amable.
Iosef tuvo dos sueños con el mismo mensaje obvio. El odio de
sus hermanos se intensificó cuando conocieron el contenido de esos sueños. En
el primero, los manojos de espigas de sus hermanos se inclinaban ante el suyo
propio, que estaba en medio de ellos. En el segundo, el sol, la luna y once
estrellas (representando el resto de la familia de Iosef) se inclinaban ante
él. La deducción era que todos los miembros de la familia de Iosef se
subordinarían a él. Iaakov le reprochó haber despertado la enemistad de sus
hermanos, aunque él personalmente confiaba en que los sueños se harían
realidad.
Cuando los hermanos de Iosef estaban vigilando los rebaños
de su padre en Shjem, Iaakov lo envió a observar cómo iban las cosas. Al verlo
acercarse, los hermanos decidieron que ésa era su oportunidad de complotar para
matarlo, arrojar su cuerpo a un pozo y luego encubrir su acto diciendo que había
sido devorado por una bestia salvaje.
Reuven sabía que eso era un crimen. Quería salvar a Iosef
pero comprendió que los demás hermanos no entenderían sus palabras. No
obstante, logró convencerlos de que no mataran a Iosef sino que lo arrojaran
vivo en un pozo cercano. "Que no sean vuestras manos las que lo hieran
directamente", arguyó Reuven. El se proponía regresar secretamente, más
tarde, después de que sus hermanos lo despojaron de su túnica de seda y lo
arrojaron vivo al foso, como había sugerido Reuven.
En ese momento advirtieron que se acercaba una caravana de
ismaelitas que transportaban especias a Egipto, y a Iehudá se le ocurrió la
idea de vender a Iosef como esclavo en lugar de causar directamente su muerte.
Los demás hermanos aceptaron este nuevo plan y vendieron al joven a los
viajeros ismaelitas por veinte piezas de plata. Reuven, que estaba lejos cuando
esto ocurría, regresó al lugar y para su gran pesar no hallo rastro alguno de
Iosef. Los hermanos empaparon su prenda de seda en sangre de cabra (que es
parecida a la del ser humano) y la llevaron a Iaakov, quien se convenció de que
Iosef había sido devorado por una bestia salvaje y lloró su pérdida por mucho
tiempo.
Entretanto, Iosef había sido vendido y vuelto a vender
muchas veces. Los ismaelitas lo vendieron a comerciantes medianitas, y éstos a
Potifar, un funcionario del faraón, en Egipto.
Iehuda, se había casado con la hija Shua, un comerciante, y
tuvieron tres hijos. el primero se casó con una mujer llamada Tamar, pero murió
poco después del casamiento. El segundo hijo se casó entonces con ella, pero
este segundo esposo también murió poco después. Iehuda temía que su tercer hijo
muriera también si desposaba a Tamar, de modo que le pidió a ésta que aguardara
en la casa de su padre hasta que su hijo menor tuviera edad para casarse con
ella. Iehuda estaba sólo postergando el asunto, pues no tenía intención de
hacer que el matrimonio tuviera lugar alguna vez. Enterada a través de una
profecía de que los reyes de Israel descenderían de Iehuda, Tamar se disfrazó y
lo engaño para poder concebir un hijo suyo. Cuando su gravidez fue descubierta,
Iehuda -sin saber que era su propio hijo el que Tamar llevaba en su vientre- la
condenó a ser quemada. Pero su nuera pudo probar que el padre del niño que iba
a nacer era el propio Iehudá. Cuando ella era llevada a la hoguera, le envió a
Iehuda bienes personales, diciendo: "Estoy encinta por el poseedor de
estos objetos. Iehuda comprendió enseguida y reconoció que era su hijo. Admitió
que ella tenía razón, pues él no le había permitido que se casara con su hijo
menor, y le perdonó la vida.
Hashem protegía a Iosef y éste tuvo éxito en todo lo que
emprendió. Al darse cuenta de esto, Potifar lo designó intendente de su casa.
La esposa de Potifar trató de seducir a Iosef, pero él rechazaba sus diarios
asedios. Finalmente, ella se sintió ofendida y reaccionó maliciosamente,
acusándolo de molestarla, y logró que Iosef fuera enviado a prisión.
Incluso en la cárcel el Señor estuvo con Iosef, y éste
encontró gracia en los ojos del guardián, quien lo puso a cargo de todos los
prisioneros. Todo lo que ocurría en la prisión era controlado por Iosef.
Mientras permaneció allí se puso en contacto con dos funcionarios reales, el copero
y el panadero. Ambos habían ofendido a Paró y estaban en prisión aguardando la
sentencia. Una noche, cada uno de ellos tuvo un sueño, que reveló a Iosef, y la
interpretación que hizo éste fue que el copero sería perdonado por el faraón,
pero que el panadero sería ejecutado. Todo ocurrió tal como Iosef había
predicho. Pidió, entonces, al copero que intercediera ante el faraón en su
favor, pero el funcionario olvidó el pedido tan pronto como fue liberado de la
prisión.
Lilmod ULelamed
EN GALEGO
O fillo favorito de Iaakov era Iosef, o seu ben z´kunim ("fillo da
vellez"). Fíxolle confeccionar unha túnica de seda de moitas cores como
signo de distinción e señorío. Isto espertou os celos dos irmáns de
Iosef, ao momento que chegaron a odialo e a non poder sequera falarlle
en ton amable.
Iosef tivo dous soños co mesmo mensaxe obvia. O odio dos seus irmáns
intensificouse cando coñeceron o contido deses soños. No primeiro, os
feixes de espigas dos seus irmáns inclinábanse ante o seu propio, que
estaba no medio deles. No segundo, o sol, a lúa e once estrelas
(representando o resto da familia de Iosef) inclinábanse ante el. A
dedución era que todos os membros da familia de Iosef subordinaríanse a
el. Iaakov reprochoulle espertar a inimizade dos seus irmáns, aínda que
el persoalmente confiaba en que os soños faríanse realidade.
Cando os irmáns de Iosef estaban vixiando os rabaños do seu pai en
Shjem, Iaakov enviouno a observar como ían as cousas. Ao velo achegarse,
os irmáns decidiron que esa era a súa oportunidade de complotar para
matalo, arroxar o seu corpo a un pozo e logo encubrir o seu acto dicindo
que fora devorado por unha besta salvaxe.
Reuven sabía que iso era un crime. Quería salvar a Iosef pero comprendeu
que os demais irmáns non entenderían as súas palabras. No entanto,
logrou convencelos de que non matasen a Iosef senón que o arroxasen vivo
nun pozo próximo. "Que non sexan as vosas mans as que o firan
directamente", argüiu Reuven. O propúñase regresar secretamente, máis
tarde, despois de que os seus irmáns desposuírono da súa túnica de seda e
arroxárono vivo ao foso, como suxerira Reuven.
Nese momento advertiron que se achegaba unha caravana de ismaelitas que
transportaban especias a Exipto, e a Iehudá ocorréuselle a idea de
vender a Iosef como escravo en lugar de causar directamente a súa morte.
Os demais irmáns aceptaron este novo plan e venderon ao mozo aos
viaxeiros ismaelitas por vinte pezas de prata. Reuven, que estaba lonxe
cando isto ocorría, regresou ao lugar e para o seu gran pesar non acho
rastro algún de Iosef. Os irmáns empaparon a súa peza de seda en sangue
de cabra (que é parecida á do ser humano) e levárona a Iaakov, quen se
convenceu de que Iosef fora devorado por unha besta salvaxe e chorou a
súa perda por moito tempo.
Namentres, Iosef fora vendido e volto vender moitas veces. Os ismaelitas
vendérono a comerciantes medianitas, e estes a Potifar, un funcionario
do faraón, en Exipto.
Iehuda, casouse coa filla Shua, un comerciante, e tiveron tres fillos. o
primeiro casou cunha muller chamada Tamar, pero morreu pouco despois do
casamento. O segundo fillo casou entón con ela, pero este segundo
esposo tamén morreu pouco despois. Iehuda temía que o seu terceiro fillo
morrese tamén se desposaba a Tamar, de modo que lle pediu a esta que
agardase na casa do seu pai ata que o seu fillo menor tivese idade para
casar con ela. Iehuda estaba só postergando o asunto, pois non tiña
intención de facer que o matrimonio tivese lugar algunha vez. Decatada a
través dunha profecía de que os reis de Israel descenderían de Iehuda,
Tamar disfrazouse e engánoo para poder concibir un fillo seu. Cando a
súa gravidez foi descuberta, Iehuda -sen saber que era o seu propio
fillo o que Tamar levaba no seu ventre- condenouna a ser queimada. Pero a
súa nora puido probar que o pai do neno que ía nacer era o propio
Iehudá. Cando ela era levada á fogueira, envioulle a Iehuda bens
persoais, dicindo: "Estou encinta polo posuidor destes obxectos. Iehuda
comprendeu enseguida e recoñeceu que era o seu fillo. Admitiu que ela
tiña razón, pois el non lle permitiu que casase co seu fillo menor, e
perdooulle a vida.
Hashem protexía a Iosef e este tivo éxito en todo o que emprendeu. Ao
darse conta disto, Potifar designouno intendente da súa casa. A esposa
de Potifar tratou de seducir a Iosef, pero el rexeitaba os seus diarios
asedios. Finalmente, ela sentiuse ofendida e reaccionou maliciosamente,
acusándoo de molestala, e logrou que Iosef fose enviado a prisión.
Ata no cárcere o Señor estivo con Iosef, e este atopou graza nos ollos
do gardián, quen o puxo a cargo de todos os prisioneiros. Todo o que
ocorría na prisión era controlado por Iosef. Mentres permaneceu alí
púxose en contacto con dous funcionarios reais, o copeiro e o panadeiro.
Ambos ofenderan a Parou e estaban en prisión agardando a sentenza. Unha
noite, cada un deles tivo un soño, que revelou a Iosef, e a
interpretación que fixo este foi que o copeiro sería perdoado polo
faraón, pero que o panadeiro sería executado. Todo ocorreu tal como
Iosef predixera. Pediu, entón, ao copeiro que intercediera ante o faraón
no seu favor, pero o funcionario esqueceu o pedido axiña que como foi
liberado da prisión.
Lilmod ULelamed