jueves, 20 de abril de 2017

Parashá Sheminí(Levítico 9-11)


Los cohanim asumieron sus cargos después de los siete días de iniciación. En ese momento toda la congregación estaba de pie en actitud reverente frente al altar, mientras Aharón ofrecía sacrificios por sí mismo y por la nación entera. Después que hubo bendecido a la asamblea, Aharón se unió a Moshé en el interior del Mishcán y a su regreso las porciones del sacrificio que estaban aún en el altar fueron consumidas por el fuego Divino. Viendo esto, el pueblo cayó de rodillas en adoración delante del Señor.
Nadav y Avihú, los hijos mayores de Aharón, ofrecieron incienso sobre fuego no consagrado y no tomado del altar. Una transgresión tal por parte de cohanim, que debían dar el ejemplo para el resto de la asamblea, era imperdonable. En consecuencia, ambos fueron condenados a ser consumidos por el fuego que venía "de la presencia del Señor", y murieron instantáneamente. Aharón estaba abrumado por el dolor de esta tragedia, pero Moshé le explicó que los cohanim tenían la responsabilidad especial de mantener el elevado nivel de santidad requerido de ellos por Hashem. Para evitar que los restantes cohanim se impurificasen tocando los cadáveres, los primos de Aharón, Mishael y Eltzafán (que no eran sacerdotes), fueron encargados de sepultarlos. Aharón y sus dos hijos restantes, Elazar e Itamar, recibieron instrucciones de no manifestar aflicción, para demostrar su sumisión a la voluntad de D-s. También se advirtió a los cohanim que no bebieran licor fuerte (como lo habían hecho Nadav y Avihú) antes de cumplir con sus deberes en el Mishcán, o de instruir al pueblo.
Aharón y sus hijos dejaron de comer su parte de la ofrenda de pecado llevada en nombre del pueblo, y el sacrificio se quemó completamente. Esto contradecía la orden de que una cierta porción de la ofrenda fuera comida por ellos dentro del Mishcán. En respuesta al reproche de Moshé, Aharón le explicó que puesto que el korbán se había tornado impuro y no había una orden específica de D-s respecto a cómo actuar en ese caso, estaba prohibido comerlo.
Pureza y santidad debían ser los principios subyacentes en la vida diaria entre los judíos. Aunque tenían permitido comer carne de animales, estaban restringidos en cuanto a la elección de alimentos, pues debían abstenerse de comer productos impuros, no casher. Sólo debían ingerir carne de aquellos cuadrúpedos que tenían completamente divididos los cascos y eran rumiantes. (Esto significaba que especies como el camello, la liebre y el cerdo estaban prohibidas). En cuanto a peces, sólo debían comer los que tenían aletas y escamas. (Esto excluía los moluscos y otras especies semejantes). En cuanto a los pájaros, los de rapiña fueron declarados prohibidos. Algunos insectos y criaturas que se arrastran fueron clasificados como impuros.
Por ende, se hizo una distinción "entre lo impuro y lo puro, y entre los animales que pueden ser comidos y los que no pueden serlo"
Lilmod ULelamed

GALEGO

Os cohanim asumiron os seus cargos logo dos sete días de iniciación. Nese momento toda a congregación estaba de pé en actitude reverente fronte ao altar, mentres Aharón ofrecía sacrificios por si mesmo e pola nación enteira. Despois que houbo bendicido á asemblea, Aharón uniuse a Moshé no interior do Mishcán e ao seu regreso as porcións do sacrificio que estaban aínda no altar foron consumidas polo lume Divino. Vendo isto, o pobo caeu de xeonllos en adoración diante do Señor.
Nadav e Avihú, os fillos maiores de Aharón, ofreceron incienso sobre lume non consagrado e non tomado do altar. Unha transgresión tal por parte de cohanim, que debían dar o exemplo para o resto da asemblea, era imperdonable. En consecuencia, ambos foron condenados a ser consumidos polo lume que viña "da presenza do Señor", e morreron instantáneamente. Aharón estaba abrumado pola dor desta traxedia, pero Moshé explicoulle que os cohanim tiñan a responsabilidade especial de manter o elevado nivel de santidade requirido deles por Hashem. Para evitar que os restantes cohanim se impurificasen tocando os cadáveres, os curmáns de Aharón, Mishael e Eltzafán (que non eran sacerdotes), foron encargados de sepultalos. Aharón e os seus dous fillos restantes, Elazar e Itamar, recibiron instrucións de non manifestar aflicción, para demostrar a súa submisión á vontade de D-s. Tamén se advertiu aos cohanim que non bebesen licor forte (como o fixeron Nadav e Avihú) antes de cumprir cos seus deberes no Mishcán, ou de instruír ao pobo.
Aharón e os seus fillos deixaron para comer o seu parte da ofrenda de pecado levada en nome do pobo, e o sacrificio queimouse completamente. Isto contradicía a orde de que unha certa porción da ofrenda fose comida por eles dentro do Mishcán. En resposta ao reproche de Moshé, Aharón explicoulle que posto que o korbán tornouse impuro e non había unha orde específica de D-s respecto de como actuar nese caso, estaba prohibido comelo.
Pureza e santidade debían ser os principios subyacentes na vida diaria entre os xudeus. Aínda que tiñan permitido comer carne de animais, estaban restrinxidos en canto á elección de alimentos, pois debían absterse para comer produtos impuros, non casher. Só debían inxerir carne daqueles cuadrúpedos que tiñan completamente divididos os cascos e eran rumiantes. (Isto significaba que especies como o camello, a liebre e o porco estaban prohibidas). En canto a peixes, só debían comer os que tiñan aletas e escamas. (Isto excluía os moluscos e outras especies semellantes). En canto aos paxaros, os de rapiña foron declarados prohibidos. Algúns insectos e criaturas que se arrastran foron clasificados como impuros.
Polo tanto, fíxose unha distinción "entre o impuro e o puro, e entre os animais que poden ser comestos e os que non poden selo"
Lilmod ULelamed