miércoles, 3 de julio de 2013

PARASHA MATOT- MASEI







Avanzando el año nos encontramos terminando el libro de Números, o Bemidbar. Este shabat leemos  dos parashot juntas, Matot y Masei, ya que el próximo shabat es el anterior a Tishá Beav, 9 de Av y debe leerse siempre, Devarim, Deuteronomio.
Dentro de los diferentes temas que tratan ambas parashot, en la segunda y última del libro de Números, Masei, aparecen los límites de Israel que ellos debían ocupar. Cap. 34. Muchos usan o utilizan dichos límites para justificar nuestros derechos sobre toda la Tierra de Israel y/o sobre un territorio en especial.
Éste no es ni puede ser el espacio para analizar geopolíticamente el conflicto de Medio Oriente. Es un espacio de Torá. Pero es bueno aclarar qué dice la Torá y qué no. Y por otra parte aclarar que no necesitamos a esta altura de nuestra historia como judíos justificar nuestros derechos a tener nuestro estado, que es el Medinat Israel, con tal o cual límite, discutible seguramente, pero no nuestro derecho a existir como estado.
No es que este texto demarcatorio como todos los textos referidos en la Torá y nuestras fuentes no sea relevante. LO ES. Y MUCHO. Son parte de nuestra identidad básica, nuestro ADN. Todos nuestros textos marcan la centralidad de Israel, Sión, Ierushalaim. Nuestra práctica litúrgica, nuestras canciones, sueños y acciones también. No hay judíos ni judaísmo sin la centralidad de Israel.
Muchos utilizan el Cap. 34 de Números como justificatorio en la discusión delimitatoria de Israel, y esto es un error. Primero porque no podemos aplicar nuestros textos como única verdad a una discusión, y en segundo lugar, porque si bien aparecen nombres conocidos en el texto que refieren a accidentes geográficos o ríos conocidos, en muchos casos se sabe que no refieren a los lugares que hoy conocemos con el mismo nombre. Así el río de Egipto, no es el Nilo sino  un vado que hoy se encuentra cerca de Gaza.
Los límites de Israel variaron por cuestiones internas y externas a lo largo de la historia obedeciendo a cuestiones militares, políticas y/o económicas. Pretender teologizar o convertir un conflicto geopolítico es un grave error, que no nos beneficia.
Sin lugar a dudas el Estado de Israel tiene derecho a existir, y el sólo hecho de aclarar esto es una redundancia. Nadie juzga el derecho de Uruguay, España o Isla Samoa a existir. En segundo lugar nuestra solidaridad con Medinat Israel es absoluta, y más allá de diferencias de matices, bregamos por una paz auténtica y duradera para el bien de todos, basados en el respeto a las diferencias que enriquecen.
El día que vivamos en una paz auténtica y duradera festejaremos Tishá Beav, 9 de Av en lugar de ayunar en él recordando la destrucción de Jerusalem. Seguramente ese día vendrá o acercaremos más la venida del Meshiaj, que traerá paz y prosperidad a todos los pueblos. Bimerá Beiameinu. Prontamente en nuestros días. Quiera DS y nosotros que sea así.

Rab Dr. Fabián Zaidemberg

EN GALEGO

Avanzando o ano atopámosnos terminando o libro de Números, ou Bemidbar. Este shabat lemos dúas parashot xuntas, Matot e Masei, xa que o próximo shabat é o anterior a Tishá Beav, 9 de Av e debe lerse sempre, Devarim, Deuteronomio.
Dentro dos diferentes temas que tratan ambas parashot, na segunda e última do libro de Números, Masei, aparecen os límites de Israel que eles debían ocupar. Cap. 34. Moitos usan ou utilizan devanditos límites para xustificar os nosos dereitos sobre toda a Terra de Israel e/ou sobre un territorio en especial.
Este non é nin pode ser o espazo para analizar geopolíticamente o conflito de Medio Oriente. É un espazo de Torá. Pero é bo aclarar que di a Torá e que non. E por outra banda aclarar que non necesitamos a esta altura da nosa historia como xudeus xustificar os nosos dereitos a ter o noso estado, que é o Medinat Israel, con tal ou cal límite, discutible seguramente, pero non o noso dereito a existir como estado.
Non é que este texto demarcatorio como todos os textos referidos na Torá e as nosas fontes non sexa relevante. O É. E MOITO. Son parte da nosa identidade básica, o noso ADN. Todos os nosos textos marcan a centralidad de Israel, Sión, Ierushalaim. A nosa práctica litúrgica, as nosas cancións, soños e accións tamén. Non hai xudeus nin judaísmo sen a centralidad de Israel.
Moitos utilizan o Cap. 34 de Números como justificatorio na discusión delimitatoria de Israel, e isto é un erro. Primeiro porque non podemos aplicar os nosos textos como única verdade a unha discusión, e en segundo lugar, porque aínda que aparecen nomes coñecidos no texto que refiren a accidentes xeográficos ou ríos coñecidos, en moitos casos sábese que non refiren aos lugares que hoxe coñecemos co mesmo nome. Así o río de Egipto, non é o Nilo senón un vado que hoxe se atopa preto de Gaza.
Os límites de Israel variaron por cuestións internas e externas ao longo da historia obedecendo a cuestións militares, políticas e/ou económicas. Pretender teologizar ou converter un conflito geopolítico é un grave erro, que non nos beneficia.
Sen dúbida o Estado de Israel ten dereito a existir, e o só feito de aclarar isto é unha redundancia. Ninguén xulga o dereito de Uruguay, España ou Illa Samoa a existir. En segundo lugar a nosa solidariedade con Medinat Israel é absoluta, e máis aló de diferenzas de matices, bregamos por unha paz auténtica e duradera para o ben de todos, baseados no respecto ás diferenzas que enriquecen.
O día que vivamos nunha paz auténtica e duradera festexaremos Tishá Beav, 9 de Av en lugar de ayunar nel recordando a destrución de Jerusalem. Seguramente ese día virá ou achegaremos máis a vinda do Meshiaj, que traerá paz e prosperidad a todos os pobos. Bimerá Beiameinu. Prontamente nos nosos días. Queira DS e nós que sexa así.

Rab Dr. Fabián Zaidemberg