lunes, 24 de febrero de 2014

Parashá: Pekudei: HAJEXBÓN, BEVAKASHÁ (A conta, por favor)





Na paraxá desta semana continuamos coa adecuación do Tabernáculo e a descrición dos ropaxes de Aarón. A porción describe con minucioso detalle todos os ornamentos que debe levar como Sumo Sacedote e tamén a configuración da Arca no recinto sagrado.
Sen embargo, a sidrá fai outra descrición minuciosa nada máis comezar:
“Este é o reconto do gastado para o Tabernáculo (Mixkán), o Tabernáculo de Testemuña, segundo a conta efectuada por Moisés e baixo a dirección de Itamar, fillo do sacerdote Aarón. (...)
Todo o ouro empregado na obra sagrada ven de ofrendas que suman vintenove talentos e setecentos trinta xekels sagrados. E a prata da congregación censada sumou cen talentos e mil setecentos setenta e cinco xekels sagrados (...)”
(Xemot, 38:21-25)
A Torá fai un análise comprensivo dos cartos gastados no Tabernáculo. Non hai confianza na xefatura de Moisés? Sí, é certo que esa desconfianza xa se manifestara unhas cantas veces no pasado, polo que no debería sorprendernos. O que si  é sorprendente e que en textos que rondan os tres milenios de antigüidade atopemos o que tanto ansiamos nos tempos de hoxe: as contas claras.
Non importa que falemos dunha asociación, dunha keilá ou dos orzamentos nacionais do país no que vivimos. O colectivo que sustenta o proxecto ten dereito a saber canto diñeiro se recaudou e en que se gastará. En politoloxía, chamamos “accountability” (prestar contas) á responsabilidade que teñen os dirixentes dun determinado goberno polas súas accións e á capacidade dos non dirixentes de controlar que estas accións se axustan ao determinado. Moi bonito na teoría, pero, como podemos comprobar a diario no xornal, dista moi lonxe da realidade práctica. As estafas, os abusos, a falta de transparencia e o aproveitarse da información confidencial son feitos que están á orde do día, como se o pudor que puidese espertar nas conciencias dos nosos dirixentes, grandes e pequenos, fose afogado sen contemplacións polo pensamento de “así son as cousas”

Temos unha palabra en hebreo,“Jexbón”, que é a chave no que respecta a pedir contas, tanto se te comiches un filete de tenreira no restaurante ou se queres analizar os orzamentos públicos. Precisamente, a nosa tradición fala dun “Din VeJexbón”, unha xustificación persoal ante un tribunal  que analizará a nosa “accountability”, a nosa responsabilidade coas nosas vidas (“Jexbon Hanefex”,a conta da nosa alma. que facemos máis intensamente cada Kippur). Xa podemos acender as velas de Xabat tódalas semanas ou repudiar toda combinación de Jalaví (lácteos) e “Basarí” (Carne) nun mesmo prato...que o primeiro que preguntará o tribunal será “fuches honesto nos tratos comerciais?”

Xa sexa para adecuación do Tabernáculo, ou para levar as contas da comunidade de veciños, os xudeus estamos obrigados a ter presente sempre o noso orzamento vital, a nosa responsabilidade, sexa a un nivel ético ou económico, político ou moral. E por suposto, temos o deber de pedir a “jexbón” cando cremos que as cousas non se fixeron ben e poñerlle solución se está na nosa mano (Tikkun Olam).

Con la licencia de http://xudaismoengalego.wordpress.com/

jueves, 20 de febrero de 2014

Parashá Vaiakhel




Parashá Vaiakhel
Moshé transmitió a los bnei Israel los detalles de las órdenes del Señor relativas al Santuario y sus contenidos, pero primero enfatizó la santidad del Shabat, durante cuyo transcurso está prohibido efectuar cualquier trabajo. Cuando se les pidió que contribuyeran al fondo de construcción del Santuario, los benei Israel respondieron muy generosamente y cada individuo donó todo lo que pudo. Las mujeres capacitadas tejieron el material de lino. Los príncipes de cada tribu ofrecieron piedras preciosas para el pectoral, así como también aceite y especias para el incienso. Algunas mujeres donaron incluso sus espejos de cobre bruñido para la jofaina y su jarra.
Moshé hizo especial mención del hecho de que Hashem había elegido a Betzalel, de la tribu de Iehudá, un hombre sabio, comprensivo y de experiencia, para supervisar los detalles de la construcción. Fue ayudado por Oholiav, de la tribu de Dan, que eran un grabador y tejedor talentoso.
Las contribuciones para la construcción del Santuario fueron tan abundantes, que los trabajadores llegaron a informar que tenían más material del que necesitaban. Pronto, sección por sección, el Santuario y su contenido comenzaron a tomar forma. Se pidió entonces al pueblo que interrumpiera las donaciones.

Parashá Pekudei
Por orden de Moshé fueron calculados los gastos totales de la construcción del Santuario. La obra fue inspeccioanda y aprobada por él mismo, que luego bendijo al pueblo por su aporte a ese magnífico logro.
El primer día del mes de Nisán, casi un año despues de la partida de los judíos de Egipto, fue erigido el Mishkán bajo la supervición personal de Moshé, y los elementos fueron dispuestos en su interior en el orden prescripto.
Una nube cubría el Mishcán, que estaba rodeado por la glora de Hashem. Cada elevación de la nube indicaba el deseo de D-s de que los israelitas continuarán su viaje. 

Lilmod ULelamed